شخصیت معشوق در رمان شمس و طغرا

عشق یکی از مبانی اساسی زندگی انسان است که بینش های متفاوتی را، در میان اندیشمندان و فلاسفه پدید آورده است. این بینش ها که بیشتر براساس امیال و خواسته های جامعه ی مردسالار شکل گرفته است، به وضوح می توان علائم آن را در ادبیات غنایی فارسی مشاهده کرد. بر این اساس، هر یک از ادیبان و نویسندگان، با تاثیر پذیری از نگرش های حاکم بر روزگار خود، به پردازش شخصیت معشوقه های خود در آثارشان پرداخته اند. رمان شمس و طغرا از جمله نخستین رمان های نوین در عرصه ی ادبیات داستانی معاصر است که محمد باقر خسروی آن را به شیوه ی ادبیات داستانی اروپایی پدید آورد. خسروی، در این رمان، با پروراندن چندین داستان عاشقانه، به بازگو کردن ویژگی های زن مطلوب یک مرد(عاشق)می پردازد. در این رمان هر یک از این شخصیت ها ویژگی-های منحصر به خود را دارد که می توان هر کدام را از لحاظ روا شناسی یونگ در یکی از دو گروه برون گرا و درون گرا جای داد. چنان که شخصیت های ماری و فردوس در گروه شخصیت های درون گرا و شخصیت طغرا، آبش و هما را می توان در گروه شخصیت های برون گرا جای داد. . بدین ترتیب نویسنده به تناسب ویژگی های روانی هر یک ازاین شخصیت ها در داستان، به شخصیت پردازی هر یک از این معشوقه ها در داستان می پردازد. در این پژوهش نیز، پژوهش گر بر آن است تا با تبیین ویژگی های شخصیتی هر یک از معشوقه های رمان شمس و طغرا، چه از لحاظ شخصیت پردازی ادبیات داستانی و چه از لحاظ ویژگی های شخصیتی هر یک از معشوقه ها از لحاظ روان شناسی، به بینش عمیقی درباره ی شخصیت معشوقه-های این رمان دست یابد.